Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

me paenitet -- I am sorry

  • 1 paenitet

    it displeases, makes angry, offends, dissatisfies, makes sorry

    Latin-English dictionary > paenitet

  • 2 Illius me paenitet, dux

    • Sorry about that, chief

    Latin Quotes (Latin to English) > Illius me paenitet, dux

  • 3 paeniteō

        paeniteō (not poen-), uī, —, ēre    [cf. poena], to make sorry, cause to repent: nihil, quod paenitere possit, facere: Paenitet et torqueor, O.: quo modo quemquam paeniteret quod fecisset?— To repent, be sorry: paenitere quam pati hostilia malle, L.: neque mihi veniet in mentem paenitere, quod, etc.: adsuefacere militem fortunae paenitere suae, L.— Impers, it repents, makes sorry, grieves, rues: tanta vis fuit paenitendi, of repentance: neque locus paenitendi relictus esset, L.: reputate, num eorum (consiliorum) paenitendum sit, S.: paenitebatque modo consili, modo paenitentiae ipsius, Cu.: si eos non paeniteret: solet eum, cum aliquid fecit, paenitere: efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat: nisi forte sic loqui paenites: valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto.— It discontents, displeases, vexes, makes angry, offends, dissatisfies: nostri nosmet paenitet, are dissatisfied with, T.: num igitur senectutis eum suae paeniteret?: paenitere se virium suarum, L.: Nec te paeniteat pecoris, divine poëta, be not offended that I call thee a shepherd, V.: An paenitebat flagiti, te auctore quod fecisset Adulescens? were you not content? etc., T.: an paenitet vos, quod, etc.? are you not satisfied? Cs.: se paenitere, quod aninum tuum offenderit.
    * * *
    paenitere, paenitui, - V
    displease; (cause to) regret; repent, be sorry

    Latin-English dictionary > paeniteō

  • 4 peniteo

    I
    penitere, penitui, - V
    II
    penitere, penitui, - V
    displease; (cause to) regret; repent, be sorry

    Latin-English dictionary > peniteo

  • 5 poeniteo

    poenitere, poenitui, - V
    displease; (cause to) regret; repent, be sorry

    Latin-English dictionary > poeniteo

  • 6 paenitenter

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paenitenter

  • 7 paeniteo

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paeniteo

  • 8 suppaenitet

        suppaenitet —, ēre, impers.    [sub+paenitet], it causes some sorrow: illum furoris, he is sorry for, etc.

    Latin-English dictionary > suppaenitet

См. также в других словарях:

  • contrite — I adjective apologetic, broken in spirit, chastened, compunctious, conscience smitten, conscience stricken, desirous of forgiveness, full of regrets, full of remorse, guilty, humble, humbled, paenitet, penitent, penitential, regretful, regretting …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»